Jaskra jest chorobą charakteryzującą się postępującym, nieodwracalnym uszkodzeniem nerwu wzrokowego, prowadzącym najpierw do stopniowego upośledzenia widzenia, aż do całkowitej utraty wzroku.
Najczęstszą postacią jaskry jest jaskra szerokiego kąta przesączania. Kąt przesączania to miejsce, przez które odpływa z oka część wodnista. Szybkość i łatwość jej odpływu zależy od szerokości kąta przesączania, jego budowy oraz przeszkód w jego obrębie. Ciecz wodnista zalegająca w oku powoduje wzrost ciśnienia i ucisk na nerw wzrokowy, a następnie jego zanik. W jaskrze szerokiego kąta, ciśnienie podnosi się w oku nie dając objawów często latami.
Pierwsze zmiany w polu widzenia pojawiają się dopiero przy uszkodzeniu około 50% wszystkich włókien nerwowych, a więc dosyć późno. Zmiany miażdżycowe w naczyniach powodujące ich zwężenie lub też skurcz naczyń mogą być również przyczyną zaniku nerwu wzrokowego, mimo że w tych przypadkach ciśnienie w oku jest prawidłowe. W takich sytuacjach ma się do czynienia z tzw. jaskrą z niskim ciśnieniem.
Inną postacią jaskry jest jaskra wąskiego zamykającego kąta przesączania. U pacjentów chorujących na tą postać jaskry, droga odpływu cieczy wodnistej może być zablokowana nagle, np. przez tęczówkę lub rozszerzoną źrenicę. Mówi się wtedy o ostrym ataku jaskry. Odczuwalne są silne bóle głowy i oka, zamglone widzenie i mogą wystąpić wymioty.
Wszystkie wymienione postacie jaskry, które nie są leczone, prowadzą z biegiem czasu do znacznych ubytków w polu widzenia, aż do tzw. lunetowego pola widzenia i w końcu ślepoty.